Ganvie, een vissersdorp op palen.

Vanuit Abomey reizen we met een gehuurde taxi naar Ganvie, een vissersdorp aan het meer Nokoue dat gebouwd is op palen. Ook bekend als het Venetië van West-Afrika.

Uit de gidsen en Internet is moeilijk te halen wat een goede accommodatie is en hoe de bereikbaarheid geregeld is. We besluiten ons te laten afzetten bij de plaats waar de piroques uit Ganvie aanmeren. Dat blijkt een goede gok. Al snel worden we benaderd door gidsen die ons graag willen begeleiden. De meeste bezoekers maken een tocht van drie uur vanaf de kant en keren dan terug, maar wij willen graag in het dorpje zelf slapen. Een welbespraakte gids herkent ons uit park Pendjari en neemt ons mee naar een boot. Hij raadt ons hotel Chez Raphael aan in Ganvie. De overtocht kost 4500 CFA pp. Nadat we de kaartje hebben gekocht laat de gids ons niet meer los en springt mee in dhe boot naar Ganvie, hoewel we daar niet om gevraagd hebben. Het hotel is superbasic, maar wel zeer sfeervol. Er zijn verder geen gasten dus we krijgen tegen een kleine meerprijs twee kamers, omdat er geen kamer met twee bedden aanwezig is. Voor de deur van het hotel loopt het toegangskanaal en er is tevens een levendige drijvende markt, dus onder het genot van een koud pilsje genieten we van alle bedrijvigheid. Alles doet mij sterk denken aan onze vakantie in Myanmar waar we ook dergelijke dorpen bezocht hebben. De volgende ochtend willen we graag een tocht van een paar uur maken en daarna weer teug naar de kant. De gids dacht ons al in de pocket te hebben, maar wij wilden alleen maar de boot met schipper, die naar ons idee prima in staat is om ons een paar uur rond te varen. Volgens onze gids moet dat met dezelfde boot en schipper die ons ook heeft gebracht en het tarief daarvoor logt fors hoger dan de overtocht. Daarnaast wil hij nog 10.000 CFA voor zijn rol als gids. Nu ja, de boot en schipper vinden we OK, maar een gids hebben we niet nodig. Hij wijst ons er ook op dat de schipper geen Frans spreekt. Dat lijkt ons sterk, want iedereen in Benin spreekt basaal Frans, maar de schipper doet keurig net of hij ons niet begrijpt. Wij houden vol dat ons dat geen probleem lijkt, omdat de schipper gewoon zijn bekende rondje hoeft te doen. Zo wordt de deal gesloten en de gids is duidelijk ontstemd.

De volgende ochtend willen we aan boord gaan en de gids is er weer. hij heeft toch niets te doen en gaat dus wel met ons mee, maar hij zal niets uitleggen. Prima vinden wij. We vertrekken met een mokkende gids die zijn mond dichthoudt en varen een uur of twee een prachtige tocht door het dorp en over het meer tussen de vissers. Als we bij aankomst in de haven het bedrag willen betalen is degene die het geld in ontvangst neemt. Het is wel duidelijk hoe de verhoudingen liggen. De schipper heeft niets in te brengen en moet net doen alsof hij geen Frans begrijpt en de gids zal vast een deel van het geld zelf houden. De schipper krijgt dus een pourboire van ons. 

De gids is inmiddels weer ontdooit en heeft een taxi voor ons geregeld naar de kustplaats Ouida, waar we een slavenmonument en een fort gaan bekijken.