Grand Popo en het vervoer op onze reis.

In Grand Popo hebben we twee volle dagen gerelaxt en geen andere activiteiten ondernomen dan kleren wassen, zwemmen, langs het strand wandelen en verhalen schrijven. Omdat het Internet niet voldeed konden we ze niet uploaden en ook de fotoselectie niet.

We beschrijven in dit verhaaltje iets over onze ervaringen met het vervoer.

In het noorden van Benin en Togo rijden er nauwelijks particuliere auto’s rond omdat men er het geld niet voor heeft. Het openbaar vervoer wordt vooral uitgevoerd door chauffeurs met eenvoudige Chinese 125 cc motoren. De investering voor een nieuwe motor bedraagt ongeveer 1400 euro. Aanzienlijk lager dan een 10 jaar oude importauto uit Europa en ook veel zuiniger in het gebruik. Voor degenen die liever met een taxi gaan (zoals wij) is een beperkt aantal auto’s beschikbaar als taxi. Het wagenpark bestaat voor ongeveer de helft uit Peugeots 404 en 504, een model uit de jaren 60 en 70! Rijdende wrakken, maar ze rijden nog steeds. Daarnaast bestaat het wagenpark uit Japanners met een leeftijd variërend van 10 jaar tot 30 jaar oud. 

De distributie van benzine voor al deze voertuigen gebeurt door een fijnmazig netwerk van kleine handelaren, die de benzine aan de weg verkopen uit oude drankflessen van een liter, of mandflessen van 5 of 10 liter. De aanvoer van benzine komt in Benin vooral via smokkel uit Nigeria. Je ziet dan ook dat de benzine goedkoper wordt naarmate je dichter bij grens met Nigeria komt. 

Meer naar het zuiden neemt het aantal auto’s toe en gemiddelde leeftijd van het wagenpark af. Ook zie je meer particuliere auto’s van Aziatische en Duitse makelij en meer benzinepompen. In Ghana rijden vooral auto’s en zie je geen kleinschalige handel in benzine meer.

Een gemiddelde taxi neemt ongeveer 5 personen mee en wacht met vertrek tot hij vol zit. Wil je eerder vertrekken of de taxi voor jezelf huren dan kan dat ook, maar tegen hogere kosten.

Naast de taxi’s rijden er ook minibusjes rond, die net zo oud zijn en nog goedkoper omdat er meer mensen in kunnen. Maximaal 14.

We schreven al eerder dat particuliere busmaatschappijen dagelijkse busdiensten leveren tussen grote steden. Deze zijn van goede kwaliteit, en niet duur, maar zij rijden maar een keer per dag en vertrekken meestal heel vroeg in de ochtend.

Onze ervaring is dat het vervoer overal te regelen is mits je maar betaalt. Voor een particuliere taxi in betaalden we ongeveer 30 cent per kilometer voor een retourtocht. Als de taxichauffeur geen klanten retour kan nemen ben je uiteraard duurder uit voor een enkele reis. Gedeelde taxi’s of busjes zijn goedkoper, maar dan moet je wachten tot ze gevuld zijn. In het zuiden duurt dat meestal niet heel lang.

De variatie aan mogelijkheden voor vervoer aan de kust van Benin, Togo en Ghana is het grootst. Wij hebben op deze route gebruik gemaakt van wat luxere 14 persoons busjes tegen een heel redelijke prijs, ook als we een extra plaats kochten voor onze rugzakken.

Dan nog iets over de grensovergangen. Wij hadden de (multiple entry) visa voor Ghana, Benin en Sierra Leone in Nederland geregeld. Het visum voor Togo hebben we in Accra gehaald bij de ambassade van Togo. Dat ging vlotjes.

Het verkrijgen van visa voor deze landen vraagt redelijk wat tijd, doorlooptijd en geld (alles bij elkaar zo’n 400 euro). Als men het toerisme wil bevorderen zou het simpeler en goedkoper gemaakt moeten worden. Maar er zit ook een politieke component aan. Probeer als inwoner van een van deze landen maar eens een visum voor Nederland (=EU) te krijgen.

Heb je de visa en je inentingen goed geregeld dan is een grensovergang geen langdurige bezigheid, hoewel je voor het invullen van formulieren en controles toch wel op een dik uur moet rekenen.

Vooral beleefd en vriendelijk blijven, alles braaf invullen en geduldig (bijna onderdanig) wachten bespoedigt het proces.