Eerste dag in Accra

nnaWe zitten nu bij 28 graden op het terras van onze AIRB&B met een pilsje en bedenken wat over vandaag eens zullen schrijven. Accra is een grote stad bijna zonder hoogbouw. Er is redelijk wat verkeer, maar het geheel geeft een redelijk relaxte indruk. De mensen rijden rustig en er wordt niet veel getoeterd. In het sociaal verkeer zijn mensen vriendelijk, behulpzaam en ze leggen gemakkelijk contact.

Het noodzakelijke regelen van de mobiele telefoonkaarten en de visa voor Togo liep zeer voorspoedig, zodat we rond 12 uur aan ons bezoek van de oude stad konden beginnen. De algemene indruk is een gezellige en kleurrijke kakofonie van winkeltjes, handeltjes en eetgelegenheden. Het is tegelijkertijd ook Afrikaans rommelig, groezelig en je moet uitkijken dat je niet in het open riool stapt.

We begonnen met een tocht met de totra: een overvol, oud, heet, rammelend minibusje met een vrolijke en welkome sfeer bij de passagiers. Voor een euro pp belandden we bij de vuurtoren van Accra. In Europa zijn dit vaak toplocaties voor toeristen, maar hier tref je een krottenwijk aan, bewoond door hardwerkende vissermannan en hun vrouwen die de verse vis meteen schoonmaken en drogen voor de handel. Volgens sommige borden mocht je de vuurtoren niet fotograferen, maar desgevraagd deed niemand er moeilijk over. 

Een eetgelegenheid die wij naar onze, niet al te hoge, eisen als restaurantje zouden kwalificeren bleek nergens te vinden. Onder kritische keuring van Henk als senior-riskofficer (vooral: is het voldoende verhit) hebben we ons gewaagd aan een van de in overvloed aanwezig zijnde streetfood tentjes. Het bleek een schot in de roos: een heeerlijk bord Ghanese nassie met een hardgekookt ei en een pittig en smakelijk sausje voor de hoofdprijs van 0,60 euro pp. Tot op dit moment voelen we ons kiplekker. Persoonlijk was ik er verbaasd over dat Henk dit aandurfde, maar ik heb een rotsvast vertrouwen in Henk wat dit betreft en bovendien dacht ik: indien de klos, dan maar samen de klos.

Verkwist stortten we ons op fort Ussher, een trotse maar volstrekt vervallen erfenis van onze voorvaderen. Zij legden in de 17e eeuw een haven aan, waar later dit fort werd gebouwd om de handel in slaven te faciliteren. Later heeft deze locatie nog gediend als gevangenis, waar maar je maar beter niet in terecht kom komen. Na een drankje en een mislukte poging om via Uber een taxi te vindenzijn we met een trtro weer huiswaarts gekeerd.